Elise G.Lengkeek praatte lang en indringend met Bep Groen, die het kamp Tjideng overleefde, dank zij haar dochtertje, want wie zou anders voor het kind van haar op Flores omgekomen man zorgen?
Het is een gruwelijk, maar zakelijk verteld relaas ('De hel van Tjideng') van al die Nederlandse vrouwen die moesten lijden onder de sadistische kampcommandant Sonei. De ratten knaagden aan de tenen van de vrouwen die moesten slapen onder een aanrecht of in een met vele andere vrouwen en kinderen volgepakte schuur, of die uren in de brandende zon moesten buigen voor de Jap. Velen stierven door honger, ziekte en uitputting.
Eén van de gruwen uit het begin van de internering - later was men daar te uitgeput voor - waren de ruzies en wandaden van soortgenoten. Bep kon bijvoorbeeld haar naaimachine niet meenemen. Een andere vrouw had dat gezien en transporteerde het ding. Toen Bep haar bedankte en haar het medegebruik aanbood, zei de vrouw dat ze niet moest denken dat zij de machine uit handen gaf.
Hoe dom en wreed kunnen je lotgenoten zijn.
Ik moest denken aan de vrouw - in totaal andere omstandigheden! - die tegen een verdrietige bewoonster van een huis dat gesloopt zou worden wegens het aanleggen van een nieuwe weg en die in het zwembad haar plankje 'verloor', zei: 'Ja, plankje kwijt, huisje kwijt.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten